In mijn korte tijd op Rapenburg100 kom ik in contact met de student, die ik tevens zelf ben. Wie is die student eigenlijk? Wat speelt er in hun leven en wat is er van wezenlijk belang voor deze jonge mens?
De student die ik ontmoet is zoekend. Zoekend in alles wat er gebeurt. Om zich heen kijkend en zich in van alles en nog wat mengend, maar vooral in de onduidelijkheid belanden. Besturen oppakken, studies beginnen, op jezelf gaan wonen of bij een vereniging gaan. Het geeft allemaal weer nieuwe vragen, waarop vaak geen pasklaar antwoord te vinden is. Houvast vinden in bestaande structuren, tradities en organisaties kan dan wat rust geven, alswel de nieuwe verbindingen die tot stand komen met andere leeftijdsgenoten.
Maar ook dat is niet vanzelfsprekend, zo blijkt. Het lopen van je levensweg blijkt veelvuldig te gaan over moeite en spanning leren begeleiden, aldus mijn ervaring. Het niet-lukken is daarin even belangrijk als het wel-lukken, daar het je laat zien wat je wilt en waar je tegen aan loopt. Dat betekent niet dat dat altijd leuk en fijn is. Moeite in je bestuur, zoektocht naar je identiteit of het vinden van je eigen kracht, dat zijn trage vragen. Vragen die geen direct antwoord hebben, niet op een technische manier benaderd kunnen worden. Ze zijn existentieel van aard en richten zich niet op het bestaan, maar op het jouwe. Je zult deze vragen voor jezelf in je leven moeten beantwoorden. Jouw leven is het antwoord op je vragen.
Ook in mijn leven spelen deze vragen een constante rol. Zo zoek ik wat het betekent om studenten te begeleiden met die vragen. Wat het betekent om daarin mijn collega’s te kunnen volgen, terwijl ik tegelijkertijd wil leiden en wil groeien. Wat is mijn relatie tot overgave? Wat betekent het om er ‘voor de ander te zijn’? Wie ben ik als Humanistisch geestelijk raadsman? Allemaal vragen waar ik waarschijnlijk geen heel ‘finaal’ antwoord op zal krijgen en die zich weer zullen ontpoppen als nieuwe vragen. Frustrerend, maar ook uiterst verdiepend en zingevend.
Recente reacties