Toen ik begon als studentenraadsman, bedacht ik me dat stress en burn-out een thema zouden zijn. In de praktijk merk ik echter pas hoe belangrijk dit is en hoe persoonlijk deze moeite ook is. De strijd die we allen voeren om goed genoeg te zijn, er bij te horen of alles-te-realiseren-van-wat-we-zijn. Ongelooflijk veel energie zit er in studenten, een enorm verlangen. Maar ook een ongecontroleerdheid, een onvermogen om te beperken en te begrenzen.
Studenten willen van alles, van verenigingen, avondjes gezelligheid tot dubbele bachelor of masters. Constant de druk op de ketel. Eenmaal een momentje rust in zicht, dan pakken we de smartphone erbij en scrollen we eindeloos door nietszeggende posts van anderen die we in het echt niet of nauwelijks zien. Waarom doen we dit allemaal? Wie wordt hier werkelijk blij van? Is dit een goed leven? Hoe kan ik helpen? Hoe zorg ik dat ikzelf niet een burn-out krijg?
Het zijn allemaal vragen die constant met me mee lopen in mijn werkprocessen. Vandaar dat ik wil kijken of ik een perspectief aan kan dragen. Een perspectief om mee te nemen in het kijken naar je stress of burn-out. Als ik voel wat er gebeurt op het moment dat er spanning opkomt of stress, dan merk ik dat de neiging is om naar meer te grijpen. Naar de telefoon, naar facebook, even opstaan, weglopen, een pak Oreo’s wegstouwen, dagdromen, enzovoort. Wat gebeurt er precies met mij? Ik ervaar een soort onvermogen om in het moment aanwezig te kunnen zijn met de onrust die het leven soms ook is.
De chaos, de drukte, het allesomvattende getrek en geduw van alle impulsen om je heen. Daar wil ik van weg. Dus mijn systeem zoekt de meest simpele vormen van vermaak of afleiding om me uit die spanning te halen. Dat doet het fantastisch, ik ben binnen no time afgeleid. Maar merk op dat de manier hoe het je uit de spanning haalt niet duurzaam is. Het is korte-termijn beleid. Het werkt eventjes, snel, maar de dag erna is alles weer precies hetzelfde. Ik hoor je denken, wat hebben we dan wel nodig?
We hebben een soort innerlijke schoonmaak nodig. We hebben het nodig om de onrust en de spanning die in ons leeft een plek te geven. Naast het schoonmaken van ons uiterlijk, doormiddel van make-up, mooie kleren en eloquente taal, dienen we ook ons binnenste te verzorgen. Ons innerlijk verzorgen betekent echter iets doen waar de meeste van ons niet erg goed in zijn: verstillen & voelen. De reis naar binnen afleggen betekent in alles wat je ervaart gaan zitten en om je heen kijken. Het betekent dat onrustige kind in jezelf omarmen en zeggen, rustig maar, er is niks aan de hand.
Dan zul je merken dat je geest en je bewustzijn langzaam tot rust kunnen komen, als een poel met water waar een steen in gevallen is. Die poel wordt niet rustig door er constant meer stenen in de gooien. Laat het met rust, laat jezelf met rust. Doe eens niks, trek je terug. Dit is het jaargetij om naar binnen te keren en alles wat jou niet langer helpt goed te leven los te laten. Om aspecten te laten sterven. Niet doen sterven, laten sterven.
Ik wens je veel berusting & vertraging.
Patrick
Recente reacties