Het is het mooiste dat ons kan overkomen. Een student treffen die na een lang verhaal over stress, scriptie schrijven, niet begrepen voelen, eenzaamheid en tegen haar eigen klippen oplopend, huilend zegt: “Ik kom hier zo graag. Ik kan mezelf zijn, hoef me niet groot te houden .. it feels like home.” Dan lopen bij mij de rillingen over de rug en voel ik: “Dit is pastoraat. Dit is voluit  studentenpastoraat in wat het mag, moet en wil betekenen.”

Er wordt veel over geschreven, maar als je in de praktijk meemaakt dat (jonge) mensen in de mangel raken door hetgeen universiteit, internationale studie, verwachtingen van je ouders, van je land en van jezelf doet met een student, dan komt het altijd wel even binnen. Kan dit niet worden voorkomen? Waarom moet dit plaatsvinden? Hoe kunnen wij haar hieruit halen? Waar liggen haar kansen om sterker te worden en zich niet te blijven wringen in alles dat haar van haar eigen, gezonde levenslijn afhoudt?

Het is gecompliceerd, mede door het feit dat ze uit een land komt dat hoge verwachtingen van haar en haar studieresultaten heeft.  Een land dat via haar ouders druk op haar uitoefent en niet begrijpt waarom studeren in het Westen haar heeft beïnvloed. En zij zelf merkt dat dat wel is gebeurd, maar kan het nog niet goed uitleggen aan haar ouders en aan haar land.

Ondersteunen in het orde op zaken stellen en dilemma’s benoemen. Helpen om de verschillende kanten van dit complex verhaal op een rijtje te krijgen en daar keuzes in te kunnen maken. De gelegenheid geven om haar verhaal te doen, een traan te laten en een knuffel te ontvangen. Aangeven dat het goed is waar ze voor kiest, dat het haar keuze is, het pad dat zij nu wil gaan. Zeggen en dit waarmaken dat ze bij ons -in dit geval aan tafel- terecht kan voor een gesprek en voor steun.

Bij thuis denk je – hopelijk –  aan veiligheid en geborgenheid, aan liefde en gezien worden

Thuiskomen is misschien wel het meest belangrijke voor ieder mens. Thuiskomen kent vele componenten, waarvan thuiskomen bij jezelf wellicht het meest waardevolle is. Maar ja, wie bén ik? Waar, hoe en bij wie kom ik thuis? Jezelf zoeken en vinden is volgens mij een levenslang proces. In je kinder-, puber- en studententijd word je veel aangereikt aan normen en waarden, beginselen waartoe je je mag verhouden. Algemeen belangrijke zaken krijgen een verhouding met jou als individu, als mens. Soms kun je er wat mee, soms (nog) niet. Wat je ermee doet, bepaalt wie jij wordt als mens.

Ervaringen met mensen, met processen, met zaken die in je leven plaatshebben gaan die normen en waarden dan vlees op de botten bezorgen. Je leven wordt ingekleurd met die ervaringen én met hoe jij ermee omgaat. De inkleuring is soms willekeurig, soms via een gekozen pad, maar veel komt gewoon op ons af in ons leven. En daar heb je dan maar mee te dealen.

Hoe je met verschillende ervaringen omgaat, leer je gaandeweg. Met horten en stoten en door schade en schande leer je om te gaan met alles dat op je afkomt. Soms moet je het zelf uitzoeken, soms leven anderen het je voor en kun je in hun voetsporen treden. Soms wil je volgen, maar kies je toch een andere afslag. “Omdat dat beter voelt”, zeggen we dan vaak. Wat dat precies betekent, maakt ook wie jij bent.

Je ontwikkelt eigenschappen als ‘er voor een ander zijn’, “voor jezelf opkomen”, “vrienden zijn voor elkaar”, “familiebanden waarderen (of niet)”, “bescheidenheid” en dus ook “thuiskomen”.

Als je thuiskomt, of beter: als je het gevoel hebt dat je ergens of bij iemand thuiskomt, dan geeft die persoon of situatie zoveel herkenning van wat léven volgens jou inhoudt en wat ertoe doet, dat je het de titel THUIS geeft. Bij thuis denk je – hopelijk- aan veiligheid en geborgenheid, aan liefde en gezien worden, aan ertoe doen en belangrijk zijn voor de ander. Daar waar je jezelf mag zijn en waar je gekend bent.

Thuis weten ze soms nog beter wie jij bent, dan je zelf onder woorden kunt brengen. Daarom is thuiskomen ook zo belangrijk voor elk mens. Als een instelling als RAPENBURG100 ‘feels like home’, dan doen we –  met elkaar- iets heel goeds: iemand leiden naar zijn of haar eigenste zelf. En daar mogen we niet alleen heel erg blij, maar ook heel dankbaar voor zijn.
WALTHER