Door Patrick van Wageningen
Ik ontmoet veel studenten die worstelen met spanning, moeite en falen. Er heerst in studenten veel angst om het niet goed te doen en dat drijft ze om maar door en door te gaan. Ook voor mij is dit bekend terrein. Het leven zoals dat ons voorgespiegeld wordt is een leven van constant pieken. Je bent eigenlijk nooit volledig tevreden want er is altijd meer te doen. Als je iets bereikt hebt ga je door naar het volgende, alsof je een soort oneindig project bent. En als je ergens op die reis valt, richting dat heilige doel van vervulling en geluk, dan faal je. Want het is niet de bedoeling dat je faalt. Het is niet de bedoeling dat je je kut voelt of zwaar. Het is niet de bedoeling dat het je allemaal even niet meer lukt en dat je niet langer je hoofd overeind kan houden.
Die mensen die werkelijk uit de boot vallen zijn slechts symbolen van een dieper liggende behoefte aan rust en verstilling die in onze samenleving leeft. Het script van altijd meer, beter, hoger heeft zijn grenzen. Het is oke om het soms niet te weten, om te ploeteren en te mogen zoeken. Het is oke om te lijden en het niet goed te doen. Het is zelfs goed om te voorvoelen wat er allemaal in je leven speelt. Het is belangrijk te voelen wat er in jou lichaam allemaal leeft. Want ook die zwaarheid en angst hebben jou wat te vertellen. Ook zij zitten vol leven. Het goed-doen in deze situatie is in het reine leren komen met je eigen gevoelens en onvermogen. Je terugtrekken in jezelf en grenzen trekken bij wat je wel of niet doet is geen teken van onvermogen.
Het is een teken van een gezond systeem dat zegt: nu is het genoeg. Nu mag ik rusten, nu mag het werkelijk om mij gaan, nu mag ik voelen wat er in mijn binnenwereld leeft. Niet om het beeld van mij dat ik denk dat ik moet zijn in deze wereld. Aandacht voor die binnenwereld en wat daarin leeft kan dan een voedingsbodem worden. Het is de plek waar je de gevallen bladeren van het leven verwerkt en een gezonde voedingslaag opbouwt, zoals de humuslaag in de bossen.
Vanuit daar kun je werkelijk verder. Dan pas zien we depressie en angst weer als seizoenen van het leven, waar tijd en aandacht voor is. Depressie interpreteren we dan als deep-rest, een mogelijkheid om welverdiende aandacht aan het eigen systeem te geven en de moeilijke zaken er ook te laten zijn. Angst is een bescherming die je aangeeft dat je eigenlijk heel graag wilt leven. Al die dingen die we wegstoppen hebben ons wat mede te delen. Durf je te luisteren?
Recente reacties